DUVAR

- Tavan arasına çıkıyorum ben.

- Ne işin var tavan arasında?

- Anne konuştuk bunu. İzin de verdiniz. Baştan almayalım ne olursun.

- İyi, peki peki. Neden izin verdik anlamıyorum. Elektriği bile yok oranın. Ah şu baban yok mu! Şu feneri al bari. Karanlıkta düşüp bir yerlerini kırma.

Odamın duvarları için alamadığım izni, karanlığın içinde kaybolmuş o silik duvar için alabilmiştim. Buruk sevinç denilen şey bu olmalıydı. Hayat ne istiyorsa vermiyordu insana ama bir yandan da mutlu etmesini iyi biliyordu. Bir elime feneri diğer elime boyalarımı ve fırçalarımı aldım. Sağlam olmadığını bildiğim merdivenin basamaklarını tırmanmaya başladım. Her basamakta karanlık biraz daha baskın hale geldi. Son basamağı da tırmandım ve karanlığın içindeki bu geçmiş kokan dünyaya adımımı attım. Tavan arası denilen yer, geçmişin tozunu üzerinden almayı unuttuğumuz bir yere benziyordu. Beşiğimden ilkokul önlüğüme kadar her türlü eşya, toz tanecikleri gibi bir köşe bulmuşlardı kendilerine. Rahatsız etmedim hiçbirini. Feneri duvara doğru tuttum. Yer yer dökülmüş, kararmış duvara gülümseyerek baktım. Ne döküklerini umursadım o an ne de kararmış yerlerini. Biraz sonra renklendireceğim kocaman bir tuvaldi artık o benim için. Duvarın soluna yöneldim. “Ne çizsem?” diye sormadım hiç kendi kendime. İlk fırça darbesi ve onu izleyen diğer fırça izleri. Parmaklarım sanki fırçanın kölesi olmuştular. Fırçaya itaati hiç sorgulamadılar. Çocuklar çizdim önce. Kadınlar, erkekler. Irmaklar geldi ardından. Sonra dağlar uzandı duvarın üzerinde. Çiçekler açtı karanlığın içinde en guaj kokularıyla. Biraz sonra duvarın sağındaydım. Yine ilk fırça darbesi ve onu izleyen fırça izleri. Çocuklar, kadınlar, erkekler, ırmaklar, dağlar, çiçekler. Duvar renklenmeye başladı yavaş yavaş. Sonra her iki taraftan yollar çizdim duvarın ortasına doğru. Henüz kimsenin ayak basmadığı tozlu yollardı bunlar. Birdenbire boya kokusundan uyuşmuş zihnim tel örgüler çekmemi istedi yolların sonuna. Bu isteği ellerim emir kabul ettiler. Tel örgüleri çektim yolların sonuna boydan boya. Ayırdım sağımdaki kardeşleri, sevenleri solumdaki kardeşlerinden, sevdiklerinden. Dikenlerini ekledim eksik kalmış tellerin üzerlerine. Tüm çizdiğim insanların kanlarını akıtsınlar diye. Yetmedi. Dikenli tellerin arasına mayınlar yerleştirdim.

“Allah’ım şu uyuşmuş zihnimi patlatmak istiyorum bu mayınlarla.”

Olmadı. Zihnim mayınların üzerinde dolaşmasına rağmen patlamadı.

Ben zihnimi patlatmaya uğraşırken iki çocuk belirdi tellerin iki yanında. Benim fırçamın renkleri yoktu üzerlerinde. İlk adımlarını attılar hiç ayak basılmamış yollara. Birbirlerine doğru, tellere doğru yürümeye başladılar. Onları durdurmak için her şeyi yaptım. Çizdiğim tüm engelleri bir bir aştılar. Dikenli tellere ulaştılar. Tellerden öteye geçemezler diye düşündüm. Dikenler izin vermezdi onlara. Yanıldım. Ellerini, yüzlerini yırtan dikenli tellere aldırmadan geçtiler öteki tarafa. Mayınlı alana. “Yürümeyin daha fazla, ölmek mi istiyorsunuz?” diye bağırdım duvara doğru. Duymadılar beni. Son bir hamlede bulundum. Çizdiğim mayınları çıkarmaya çalıştım topraktan. Çıkaramadım. Çizdiklerimi değiştirmekten acizdim. Çizgiler fazlasıyla anlamsızdılar. Çizgiler fazlasıyla gerçektiler.

“Gitmeyin daha fazla. Durun artık.” diye bağırdım ağlayarak. Korktuğum başıma geldi. Birbirlerine gülücükler atan bu iki küçük kardeşin sesleri, kahpe bir kahkahada kayboldu. Kan aktı oluk oluk duvardan üzerime. Tüm parçalanmış fırça darbeleri bir bir savruldu yüzüme. Hiç ağlamadığım kadar ağladım. Artık karanlıklar gizlesin gözyaşlarımı.

…

Gözlerimin içi ışıkla doldu. Annem elindeki feneri gözümün içine doğru tutmuştu. Gözyaşlarım ışığı görünce tavan arasında yaşayan böcekler gibi sağa sola kaçıştılar.

-Neyin var, ne oldu?

-Hiç…

-Hiç mi? Nasıl hiç? Avazın çıktığı kadar bağırdın biraz önce.

-Bir şey yok... Böcek gördüm galiba.

-Babana o kadar söyledim tavan arasını ilaçlasın diye ama nerdeee!..Neyse korkma artık.Dur dur.O üzerindeki kırmızılık ne öyle?Eh be oğlum tüm boyayı üzerine mi döktün? Aşağıya in de üzerini değiştir. Hem yemek de hazır. Hadi bekliyorum. Oyalanma.

Usulca indi merdivenlerden. Gözlerimin içi siyahla doldu. Bir fısıltı işitildi tavan arasında o an:

-Boya değil o, kan.